Live like a mahout in Luang Prabang

Het eerste verslag vanuit Laos! Het had niet veel gescheeld of we waren het land niet ingekomen... We landen na een uurtje vliegen op Luang Prabang. Manon en ik hebben alleen niet aan geld voor het visum gedacht. Of we even 35 US dollar willen afrekenen. Uhm.. hebben we niet. Manon wordt bij de tas achter gelaten en ik mag zonder visum een stap op Laotiaanse bodem zetten, om geld uit de geldautomaat te halen weliswaar. We gaan hier over op Kip, 10.000 Kip is omgerekend 1 euro. Met een paar drukken op de knop rolt er dus 1.000.000 Kip uit de automaat, en daar kunnen we alleen nog maar onze visa en het ritje naar Luang Prabang mee betalen. Miljonair, eindelijk! Het guesthouse wat we geboekt hebben is Villa Merry no.1, alla wintersport chalet met een "vader" en "moeder" die deze dagen goed voor ons zullen zorgen. Schoenen uit bij de deur, 's avonds worden we door moeders in nachthemd begroet en achter ons gaat de deur op slot (23:00 uur), er staat een ontbijtje met fruit klaar voor ons en we worden bijgepraat van alle familieverhalen.. Het heeft wel wat! Omdat ik hier ook mijn verjaardag vier hebben we een upgrade naar een kamer met 'riverview' gekregen, dat zijn leuke verrassingen.

Er wordt 's morgens voor me gezongen, we gaan op zoek naar een taartje en proosten op die 28 jaar! Veel verjaardagswensen, belletjes en mails, zo leuk dat iedereen er aan denkt. Ik voel me helemaal jarig! Van paps en mams krijg ik de excursie van morgen (zwemmen met olifantjes) kado, dat hebben ze stiekem met Manon geregeld. Super leuk! Manon heeft meer stress gehad.. Henk had namelijk ook plannen: 's avonds gaan we eten bij een hippie-achtig restaurantje; Utopia. We hebben een reservering zegt Manon, voor een plekje aan de rivier. Ik weet van niks. Het mannetje van de bar snapt het ook niet meer zo goed en bij Manon breekt het zweet uit. We hebben ons eten al op als ineens het kwartje valt bij de man; "you have reservation for the birthdaygirl?" "Yes", schreeuwt Manon het bijna uit. We worden gauw aan een tafeltje gezet waar al de hele avond een bordje 'reserved' staat. Eind goed al goed denk ik, maar als er vervolgens een gekoelde fles champagne en drie rozen (in krantenpapier..) op tafel worden gezet ben ik even sprakeloos. Henk heeft dit geregeld en Manon mocht het in uitvoering brengen. Een top verjaardag dus, zelfs zo ver weg!!

De volgende dag worden we opgehaald voor onze 2-daagse mahout training. Een mahout is de trainer/ verzorger van zijn eigen olifant. Twee dagen lang kruipen we dus in de huid van een olifantenverzorger.. Onze groep bestaat uit zes, een stel uit Engeland en een uit de USA gaan deze dagen met ons mee. Op onze tocht naar 'the elephant village' komen we door een dorpje met de lekkerste ananassen uit de omgeving, we kopen met z'n allen vijf van die dingen. Bij ontbijt, lunch een diner komen ze terug op tafel. Je begrijpt dat we geen ananas meer kunnen zien nu! 's Morgen maken we kennis met de grijze dames. Alle tien hebben ze keihard gewerkt in de houtindustrie, een slechte verzorging en mishandeling waren daarvan het gevolg. Een rijke Duitser heeft een stuk land gekocht en biedt deze olifanten nu een rustige oude dag. De toeristen die het kamp bezoeken zorgen ervoor dat de olifanten eten hebben, dat er een dierenarts geregeld controleert of het goed met ze gaat, dat de mahout eerlijk betaald krijgt en hij ondersteunt de lokale bevolking met diverse projecten. De activiteiten die de olifanten hier doen zijn een peulenschilletje in vergelijking met de omstandigheden in de houtindustrie. En wat is er leuker dan iedere dag badderen in de rivier?

We krijgen een basic mahout training, bestaand uit 'Hoe kom ik in vredesnaam op zo'n beest?' Tot 'Als ik er eenmaal op zit, hoe zeg ik dan dat ik naar links, rechts, vooruit en (vooral belangrijk) wil stoppen? We beginnen met er op klimmen: vasthouden aan het oor en met je voet op d'r poot gaan staan. Bij 'seung' tilt de olifant haar poot op zodat je er gemakkelijk op kunt gaan staan. Een hilarisch gezicht is het, die toeristen op zo'n beest zien klimmen. Met een combinatie van woorden en voetbewegingen doet de olifant precies wat je wil: 'Pie' is vooruit, met 'Khwa' stuur je naar rechts, 'Sai' naar links en 'how' betekend stop! Als ik eenmaal op deze reus zit ben ik die woorden natuurlijk allang vergeten en kan ik alleen maar heel krampachtig hopen dat ik er niet af val. Gelukkig helpt de mahout me een handje en ik maak het rondje veilig af. 's Middags sjokken we een heel stuk door de rivier, hoog en droog op de rug van onze olifant. Dit keer nog veilig in een mandje.. Na de lunch moeten we onze eigen olifant namelijk "naar bed" brengen. Ieder heeft zijn eigen grijze reus en onze gids Vince rent er tussendoor als paparazzi, om zo van iedereen de leukste foto's te maken. Nog steeds een beetje eng en wiebelig wel.. maar ik voel me letterlijk een figuurlijk reuze stoer! We zeggen ze voor vandaag gedag en stappen in een longtail bootje welke ons naar de Tad Sae waterval brengt. Het mag dan wel regenseizoen zijn, deze waterval ligt hartstikke droog. Jammer, want bij het zien van alle plateaus kan ik me een voorstelling maken van hoe geweldig deze watervallen moeten zijn wanneer er liters helder water naar beneden stromen. Volgende keer beter! Het zwembad bij het resort is wel gevuld, biertje erbij en uitzicht over de modder rivier. Wat wil je nog meer? We sluiten de eerste dag af met een potje kaarten op ons balkon..

Vroeg op, de olifantjes moeten in bad. We halen ze midden in de jungle op. M'n benen zijn inmiddels een beetje beurs van het krampachtige zitten op die nek en ik heb al een beetje spierpijn. Top sport, het hebben van een eigen olifant. :-)
Aangekomen bij de rivier krijg ik een emmer en een schrobber in m'n handen geduwd, werk aan de winkel. Vanaf de rug schrob ik d'r hele kop en rug schoon. Er is ook tijd voor een beetje keten. Sommige olifanten duiken helemaal onder, die van mij voelt denk ik dat ik daar niet zo van hou... maar goed ook, want je ziet hier en daar een drol voorbij drijven.. daar lig ik liever niet tussen. Het is een leuk gezicht, al die plonzende olifanten en wij er bovenuit. Als we uit gebadderd zijn is het voor de olifanten tijd om aan het werk te gaan, wij nemen afscheid. Helaas! Wat een ervaring is dit zeg!!

Eenmaal terug in Luang Prabang moeten onze spiertjes rusten en slenteren we nog wat door dit gemoedelijke stadje heen. 's Avonds schuiven we weer aan op een van de matjes bij Utopia.. het is inmiddels 'n beetje onze stamkroeg geworden. Morgen reizen we door naar het noorden, wederom met de bus...