Het anker uit in Halong Bay

Ik heb een vreselijke busrit beloofd... Ok, daar gaan we. We hebben een plekje in de slaapbus geboekt om ons van Hoi an naar Hanoi te brengen. We kunnen kiezen uit drie prijsklasse: 30, 33 en 35 dollar. Het verschil zit 'm in het comfort wordt ons verteld. Manon wil graag een wc die werkt en verder hoeven we niet veel luxe.. We nemen die van 33 dollar. Ik wil niet weten waar we waren terecht gekomen als we voor die van 30 waren gegaan, maar goed. We worden keurig bij ons hotel opgehaald, flesje water voor onderweg, airco werkt. Top! Om vijf uur moeten we overstappen op de slaapbus, welke bestaat uit drie rijen met stapelbedden. Manon krijgt een plekje in de middelste rij, bovenin. Mijn plekje is aan de raamkant, ook bovenin. Het bedje is nat.. Op dat moment hadden er alarmbellen moeten gaan rinkelen.. Er is plek zat, dus ik kan verhuizen naar het bedje achter Manon. Het zijn de achterste twee bedden in de bus, ze zijn daarbij ook gelijk het meest oncomfortabel: we kunnen onze benen niet strekken, bij iedere hobbel worden we gelanceerd, als je op dat moment rechtop zit knal je met je hoofd tegen het plafond. En bij iedere bocht moeten we ons vasthouden, anders vliegen we van het 50cm breede bed af. Niet dat we hard gaan hoor, de afstand van Hoi an naar Hanoi is 630 km en we doen er uiteindelijk 20 uur over.

Onderweg begint het te regenen, eerst spatjes maar al gauw dikke druppen. Niet snel daarna regent het ook in de bus.. We moeten schuilen en de bus ligt bezaait met dekens die het water moeten absorberen. Een kindje dat in het gangpad ligt te slapen is drijfnat en krijgt een droge pyjama aan. Het waterpeil stijgt, net als de temperatuur. Dat gaat hard zonder airco, het is dus al gauw zweten geblazen. Wanneer we dan eindelijk weer rijden zet de chauffeur de achterste ramen open om het vocht eruit te krijgen. Ik waai de rest van de rit dus door de bus heen.. Moe komen we de bus uit en dan blijkt ook het bagageruim niet waterdicht, mijn backpack heeft in een laagje water gelegen en de kleren onderin m'n tas zijn nat. Bah! Gauw naar ons hostel, de taxichauffeur is weer een verhaal apart. Hij rijdt volgens ons drie extra rondjes, wijst ons (als klap op de vuurpijl) op de kraampjes waar ze 'hond' verkopen.. Ze hangen met alles erop en eraan, in hun bruin gebraden velletje als kippetjes in zo'n glazen oven. En hij presteert het de meter van de taxi te laten oplopen tot 285.000 dong (bijna 15 dollar). Ons Hanoi avontuur moet nog beginnen, ik ben er al helemaal klaar mee!! Als deze trend zich maar niet doorzet..

Vanuit Hanoi willen we naar Halong bay, rotsformaties vormen duizenden eilandjes en rijzen uit de zee omhoog. Vergelijkbaar met de karsbergen die we in China zagen, maar dan nog indrukwekkender. Na de nachtbus en de taxichauffeur zal het ons niet nog een keer gebeuren dat we te veel betalen voor te weinig kwaliteit. We zoeken daarom de lokale agent van Riksja op en boeken daar onze tour. Het is het geld zo waard! We worden al vroeg opgehaald en rijden in drie uur naar de haven. Een echte kapitein (zoals een kapitein eruit hoort te zien) staat ons op te wachten. In een soort van taxibootje worden we naar de grote boot gebracht; de Galaxy cruise (www.halonggalaxycruise.com). Wauw! Op het dek met ligbedjes maken we kennis met de andere reizigers, het is een kleine groepje van twaalf. Erg leuk! Dan worden we geroepen voor de lunch, waar zijn we beland? Tafeltjes zijn gedekt met glimmende wijnglazen en blinkend bestek, de servet wordt door de ober op onze schoot gelegd en langzaam wordt de tafel gevuld met groente, rijst, garnaaltjes, aardappelballetjes, salades... Chic!

Op het dek genieten we van het uitzicht en kan ik niet stoppen met foto's maken. De zon schijnt, het is helder weer, kortom: genieten! We varen naar een van de vele grotten in deze lijmsteenrotsen; de surprising cave. Ok, de druipsteengrotten in Frankrijk zijn vele malen mooier, maar deze doet toch ook wel erg sprookjesachtig aan. Vanaf het begin punt heb je mooi zicht op de baai waar in de verte ook onze boot ligt. De zeilen zijn gehesen! Nog niet zo lang geleden heeft iemand bedacht dat alle boten wit moeten zijn, dus de houten boten zijn inmiddels allemaal voorzien van een witte verflaag. Dat is het enige dat wat afbraak doet aan het plaatje.. We zijn ook nog actief bezig deze middag. Drie kwartier dobberen we rond in een kayak, wat wiebelig instappen is het wel maar dan gaan we! Ervaren roeiers.. De boot vaart naar de plek waar we het anker uitgooien voor de nacht en de zon verdwijnt achter de horizon. We kletsen wat met een Nederlands/ Amerikaans stel, Dave en Michelle. Wijze lessen over de liefde.. hoe kan het ook anders op zo'n boot met ondergaande zon en sterrenhemel. Romantisch!

Het diner overtreft de lunch. Een vaas met groentebloemen wordt op tafel gezet: tulpen gesneden uit komkommer, wortel en rode peper en aan het randje hangen garnalen. Ook de rest van de gerechten is fraai opgemaakt. Een groot hart van komkommerplakjes om de noodles heen, een ananas uitgehold met een kaarsje erin te midden van vleesrolletjes, tofu met een heerlijk sausje erover. Ja, voor de vega's wordt ook goed gezorgd! En altijd fruit na. 's Avonds kun je mee doen met de karaoke of een poging tot 'squid fishing' doen. Wat is dat saai zeg!

De volgende dag kun je starten met Tai Chi. Ik laat het aan me voorbij gaan, maar Manon zet de wekker en gaat om half 7 richting dek.. Niemand.. Ze is snel weer terug. Tijdens het ontbijt horen we dat ze iets langer had moeten wachten, het is toch vakantie en men is wat later gestart. Helaas! We varen voorbij een dorpje wat volledig gebouwd is op het water. Winkels, huisjes, een school, alles is er te vinden. Er wonen zo'n 400 mensen en ze leven voornamelijk van de visvangst. Onder de huizen ook hier weer netten met van alles en nog wat: krab, garnalen, grote schelpen met "iets" erin, allerlei vissen en zelfs zeesterren. Een deel ervan zien we 's middags weer terug bij de lunch. Blegh, mij niet gezien! Ook onderdeel van de lunch zijn onze zelf gedraaide springrolls. De kok demonstreert ons hoe alle ingrediënten bij elkaar gegooid worden (meer is de cooking class niet..) en dan mogen we de vulling zelf in rijstpapier rollen. Ze zijn heerlijk! Moeilijk afscheid nemen van dit leventje, maar de bus terug naar Hanoi wacht. Dag bootje!

Hanoi zelf vind ik niet heel boeiend, het is goed dat we daar geen dagen zijn. Weer een grote stad (7 miljoen inwoners) met heel veel brommertjes (3,5 miljoen). Ze krioelen over straat en de grootste uitdaging is het oversteken, zonder kleerscheuren. Ik heb me laten vertellen dat er jaarlijks 9000 verkeersdoden vallen in Vietnam, dat zijn er zo'n 25 per dag.. Niet heel gek! In Hanoi nemen we afscheid van Vietnam. Zonnige, indrukwekkende, dramatische en grappige dagen waren het! De laatste Dong geven we uit in een Frans bakkerijtje, hmm. Laos wacht!